ความผิดปกติของการสื่อความหมาย
ในโรคและภาวะที่มีความผิดปกติบนใบหน้าและศีรษะหลาย ๆ ประเภท มักพบมีความผิดปกติของการสื่อความหมาย ซึ่งหมายถึงพัฒนาการทางภาษาและความผิดปกติทางการพูด นักเวชศาสตร์การสื่อความหมาย(นักแก้ไขการพูด)จึงมักจะเป็นส่วนหนึ่งของทีมผู้รักษา แต่เนื่องจากการบำบัดทางภาษาและการพูดเป็นกระบวนการที่ใช้เวลายาวนาน และประเทศไทยยังขาดนักแก้ไขการพูดอยู่อีกมาก จึงทำให้ผู้ป่วยหลายคนไม่ได้รับการดูแลอย่างที่ควร
ส่วนของเราจึงหวังว่าจะเป็นประโยชน์ต่อสาธารณะ เพื่อให้ผู้ป่วยได้รับการดูแลรักษาได้เป็นอย่างดีที่สุด
รายชื่อสมาชิกสมาคมที่เป็นนักเวชศาสตร์การสื่อความหมาย(นักแก้ไขการพูด)
- รศ.ดร. เบญจมาศ พระธานี [ขอนแก่น]
- อ. ปรียา หล่อวัฒนพงษา [กรุงเทพมหานคร]
- นางสาว อมรรัตน์ พงศ์จรรยากุล [อุบลราชธานี]
- อ.ดร. กัลยาณี มกราภิรมย์ [กรุงเทพมหานคร]
- ผศ. กาญจน์ลักษณ์ คันธพสุนธรา [ปทุมธานี]
- Professor Tara Whitehill
- น.ส. จุรีมาศ วิลากลาง [เชียงราย]
- ดร. ศรีวิมล มโนเชี่ยวพินิจ [กรุงเทพ]
- นาง ปรียา หล่อวัฒนพงษา [กรุงเทพ]
รายชื่อนักเวชศาสตร์การสื่อความหมาย(นักแก้ไขการพูด)ในประเทศไทย
พัฒนาการทางภาษา
| อายุ | ความสามารถในการรับรู้และเข้าใจภาษา (Receptive) | ความสามารถในการแสดงออกทางภาษา (Expressive) | อาการ | การรักษา |
|---|---|---|---|---|
| 0-3 เดือน | เริ่มฟังและตอบสนองต่อเสียงสิ่งแวดล้อม เสียงผู้เลี้ยงดู โดยแสดงอาการเมื่อได้ยินเสียง เช่น การชะงักหรือแสดงสีหน้า | ร้องไห้เพื่อสื่อสารบอกความต้องการ เช่น เปียกชื้น หิว ส่งเสียง เอะอะ เบา ๆ |
เด็กนิ่งไม่ตอบสนองต่อเสียงสิ่งแวดล้อม เสียงผู้เลี้ยงดู หรือตอบสนองเฉพาะเสียงที่ดังเท่านั้น | รับคำแนะนำในการกิน การกลืน เคี้ยวเป่า |
| 3-6 เดือน | แยกเสียงคนในครอบครัวได้ หรือจำเสียงที่คุ้นเคยได้ เช่น หยุดร้องเมื่อเด็กได้ยินเสียงผู้เลี้ยง หรือยิ้ม เริ่มตอบสนองต่อการเรียกชื่อ หันหาทิศทางของเสียง |
เล่นเสียง “อ้อแอ้” และเสียงพยัญชนะ เช่น “อะ อะ อะ”, “ยะ ยะ ยะ” คว้า จับสิ่งที่สนใจ ส่งเสียงตอบกลับเมื่อมีคนมาคุยด้วย ส่งเสียงเพื่อสื่อความหมาย เริ่มแสดงอารมณ์ เช่น ยิ้ม เมื่อพอใจ ขมวดคิ้วเมื่อไม่พอใจ |
ไม่เปล่งเสียง ไม่หันหาเสียงตามทิศทาง ไม่เอื้อมจับ คว้าสิ่งของ |
กระตุ้นการสื่อสารเล่นเสียง |
| 6-12 เดือน | ตอบสนองต่อการเรียกชื่อ เริ่มรู้จักชื่อตนเอง เลียบแบบท่าทาง ตอบสนองต่อเสียงที่พึงพอใจ เข้าใจคำสั่งห้าม เช่น “อย่า” หรือ “ไม่” เริ่มทำตามคำสั่งง่าย ๆ เช่น บ๊าย ๆ |
เริ่มส่งเสียงสูงๆ ต่ำๆ และเล่นเสียงกับตัวเองมากขึ้น แสดงความสนใจสื่อสาร ส่งเสียงคล้ายคำที่มีความหมาย (Jargon) พยายามเลียนแบบคำพูด ใช้ท่าทางในการสื่อสาร เช่น ชี้ คว้า ส่ายศีรษะ หรือปัด เริ่มพูดเป็นคำที่มีความหมาย มีความตั้งใจสื่อความหมาย |
ไม่สบตากับผู้เลี้ยงดู ไม่เล่นเสียงสิ่งแวดล้อม ไม่มีการชี้ให้ท่าทางเพื่อบอกความต้องการ ไม่ตอบสนองต่อการเรียกชื่อ |
กระตุ้นการสื่อสารผ่านเล่นเสียง ปั้นคำ กระตุ้นอวัยวะที่ใช้ในการพูดเพื่อเตรียมความพร้อม ในการเคลื่อนไหวอวัยวะให้เกิดเสียงพูด |